Czołowik i żinka

My usi wywczajem żinku,
Szczob jakos jiji zbahnut,
Ta probyty łobom stinku –
Ce realnisze, mabut.
Ce ż jakoho treba łoba,
Szczob aż synij buw wid hul,
I jaka b ne buła sproba,
W rezultati majem nul.

Rozumija wsju tu marnist,
Czołowik prostyj, jak borszcz,
A wona – minływa chmarnist:
To w nij sonce, to w nij doszcz,
Zahadkowo-wypadkowa,
Newłowyma nacze rtut,
I zawżdy neodnakowa –
Os taka żinocza sut.

Kożen raz wona inaksza,
Kożen raz wona nowa,
Wdeń twerdisza, wnoczi m’jaksza.
Synusoidna krywa.
Ce jedyna nasza wticha,
J, wodnoczas, sucilnyj żach,
A tomu u czołowika
Z toho wsoho jide dach.

Ja takoż swoju wywczaju,
Piwżyttja razom prożyw,
Ałe szczos ne pomiczaju,
Szczob chocz trochy zrozumiw.
Ce stworinnja nezbahnenne,
I persz niż probuwat wywczat,
Tut potribno, jak na mene,
Akademiju kinczat.

Ta żyttja mene nawczyło,
Szczo robyty ce darma,
Bo nauka tut bezsyła –
W nych że ż formuły nema.
Toż ne warto j namahatys,
Wse odno, ne zrozumit,
Tut odne – prystosuwatys
I bilja nych, jak pesyk, żyt.

I my nesemo swoju służbu,
I wymachujem chwostom,
I ljubow u nas i drużba,
Jak w sobaky iz kotom.
Czołowik dlja nych zabawka,
A wony – ce pup zemli,
Tilky j czujesz: "Cyt, ne hawkaj,
Twoja kistka na stoli!"

Żinka nas bere do chaty,
Jak zrucznu j korysnu ricz,
Szczob buło komu kochaty
J pracjuwaty deń i nicz.
A tomu iszcze do szljubu
Musyt dumat czołowik,
Jak jomu ne wrizat dubu
Bilja nych za ciłyj wik.

Ałe j żinci treba znaty,
Szczo take czołowiky,
Pered tym jak spożywaty
Naszi zdibnosti tonki.
My składniszi za komp’juter,
Abo inszyj ahrehat,
Nas ne kupysz za waljutu
I ne wizmesz na prokat.

A tomu jim treba wmity
Czołowika berehty:
Hotuwaty, ne swaryty,
Za horiłkoju pity.
Akuratno, obereżno,
Jak dytynku dohljadat,
Ot todi my, jak nałeżno,
Pałko, niżno i bezmeżno
Obicjajem jich kochat.