Jak buła w nas epocha zastijna,
My spiwały hurtom: "Chaj żywe",
A teper w nas use samostijne
I mystectwo wmyra chorowe.

Ne dajut' nam spiwaty boljaczky,
Chorowi naszi kosjat' rjady.
Załyszyłys' baby-odynaczky
I kulhawi suchotni didy.

Oj u chori wsi my chwori
Na skłjeroza, na meninhit,
Styd i sorom z tym naszym chorom,
Chto ne chworyj, toj – inwalid.

Szcze uczora w nas jajcja kurjaczi
Pyw dlja hołosa kożen spiwec'
Ta taki zaraz ciny kusaczi,
Szczo łyszyłysja my bez jajec'.

Jiły fosfor kołys' my u rybi –
Oj waryła todi hołowa,
A teper na kefiri ta chlibi
Zabuwajemo w pisni słowa.

Oj my chwori w naszim chori
Na cejroza, na diabet.
Czystyj sorom z tym naszym chorom,
Pawutynnjam zaris tuałet.

Zawtra ohljad choriw po rajonu,
My distanem na ńomu pryza.
Ałe, jak ne nałyjut' buljonu,
Budem bekały, jak ta koza.

Szczoby twerdo stojaty na sceni,
Treba maty z soboju szprycja,
Jak nema walidołu w kyszeni,
Może pisnja urwatysja cja.

Oj u chori wsi my chwori
Na peczinku, na hemoroj.
Styd i sorom z tym naszym chorom,
Chto szcze dychaje, toj w nas heroj.

De ż ty moja, sywookaja, de ż?
Każut' w susida wże bulbu kradesz,
Zwarysz i spiwaty budesz?..