U połoni temnoty, nacze son z’jawyłas' ty.
Ta ja prokynuwsja, tomu szczo ty łyszyłas' nazawżdy.
Ja kochaw tebe, jak mih, kwity kław tobi do nih,
Ta bili muchy nałetiły – wkryw łjubow chołodnyj snih.
Cja łjubow mene distała – pered oczyma matyljała,
Ciłyj deń, ciłyj deń, ciłyj deń mene pyljała!
I ja spokij wtraczaw, ja na tebe kryczaw,
Ja horljanku zrywaw, jak sobaka harczaw.
Nu skilky wże można meni tebe wczyty –
Ty daj meni troszeczky perepoczyty,
Ty wylizy z chaty, ty pidy pohuljaty –
Łjudej podywytys', sebe pokazaty.
Pohuljała, pokrużljała, pohuljała, pokrużljała,
Łjudej podywyłas', sebe pokazała.
Pohuljała, pokrużljała, pohuljała, pokrużljała,
Ta do mene nazad ty ohłobli wertała.

Pryspiw:
Ni, ni ja ne tu kochaw, ne ti słowa ja howoryw!
Ni, ni ja ne tu czekaw, ne tu tepłom swojim zihriw!
Nicz, nicz oslipyła nas – błakytnych sniw żadana myt'!
Ni, ni ja ne tij moływs' – łjubow ukrała nicz!

Mow nastojane wyno, wypyw ja łjubow dawno –
Tak dobrjacze nałyzawsja, szczo meni wże wse odno.
Prożywu bez tebe ja, ty dawno wże ne moja –
Opynyłas' u w’jaznyci, teper boh tobi suddja.
Dobre tak, dobre tak – ja teper odynak!
Dobre tak, dobre tak – ja teper chołostjak!
Ta twoje myłe obłyczczja mene znow do sebe kłycze,
I cijeji many ne pozbutys' nijak!

Jak prysnyszsja wnoczi – to chocz bery ta kryczy –
Zakryjut' oczi hljadaczi, zatuljat' wucha słuchaczi!
Ne choczu znaty, de ty, i znaty, de tebe znajty.
Ty rozumijesz, czy ni? Ty ne potribna meni!

Pryspiw