U rodowomu zamku,
Des' miż zemłeju j nebom,
Z chmaramy naodynci,
Z zorjamy na samoti,
Żyw odynokyj hercoh –
Hercoh Wełyke Serce,
Toj, szczo pryswjaczuwaw wirszi
Żinci, najkraszczij w żytti.

Żinku swojeji mriji
Win małjuwaw w ujawi
Switłymy farbamy lita, oseni i wesny.
Hercoh Wełyke Serce,
Skupanyj dołeju w sławi,
Tak i ne zmih zustrity
Tu, szczo benteżyt' sny.

Jakos' na połjuwanni
Hercoh Wełyke Serce
W pastku zahnaw umiło
Hordu i niżnu łań.
Oczi tijeji łani,
Naczi jasni ozercja,
Tycho joho błahały:
"Wbyj, ałe ne porań!"

Hercoh Wełyke Serce
Wychopyw łuk i striły,
Hercoh u hrudy ciływ,
Szczob ne zawdaty muk.
Ałe, Swjataja Diwo,
Stałosja dywne-dywo,
Zbroja joho krasywa
Wypała z dużych ruk...

...Hercoh Wełyke Serce
Tycho moływsja Bohu
I tamuwaw trywohu,
I ne chotiw smertej.
Hercoh Wełyke Serce
Prosto ne znaw do toho,
Szczo na zemli buwajut'
Łani z oczyma łjudej.