W nas teper rynkowyj raj,
wse dlja narodu.
Choczesz: żywy, czy wmyraj –
dały swobodu.
Ałe, jak zawżdy, narod
ne panikuje:
w kożnoho własnyj horod –
win porjatuje!

I łjudy sapajut', sapajut',
sapajut', sapajut', sapajut'.
A slozy kapajut', kapajut',
kapajut', kapajut', kapajut'...
Zranku do noczi w zemli,
i pit ne wsycha na czoli,
i mozoli, i mozoli, i mozoli.

Ty kopaj, Iwan, kopaj!
Bo robota – to je swjato.
Woseny bude wrożaj
(jak ne włomyt'sja łopata).
Ty teper ne inżener,
ne docent i ne profesor,
w tebe inszi interesy,
bo ahrarij ty teper!

Wsi my w duszi spiwaky
abo artysty.
Ałe trymajem sapky –
bo ż treba jisty.
Majem kartopłju j czasnyk,
morkwu j cybułju.
A chto robyty ne zwyk –
toj maje dułju...

I łjudy sapajut', sapajut',
sapajut', sapajut', sapajut'.
A slozy kapajut', kapajut',
kapajut', kapajut', kapajut'.
I mołodi, i stari –
tut wid zori do zori –
i słjusari, i likari, i tokari.

W mene takoż je zemlja,
ja distaw jiji bez hroszej.
I teper na kurkulja
czy na durnja duże schożyj.
A onde, baczu, wid riky
tjahne widra moja myła –
pomidory wże pidłyła,
pidływaje ohirky!

Ty wże nawik połjubyw
swoji szist' sotok.
Ty czerez nych zbahatiw,
jak Połubotok.
I wże nide ne wteczesz
wid własnoji doli,
bo narodywsja i wmresz
w sebe na poli...

De łjudy sapajut', sapajut',
sapajut', sapajut', sapajut'.
I kajfa łapajut', łapajut',
łapajut', łapajut', łapajut'.

Zahybłym u neriwnij borot'bi z kołorads'kym żukom,
Tym, chto ne kynuw sapky u tjażki dlja Ukrajiny czas pryswjaczujet'sja cja pisnja.