Kochannja ne pokydaje mene

Deń za dnynoju
płynut chwyljamy
pid kołesa młyna –
załyszajetsja łysz biła pina.
Łjutyj, berezeń,
serpeń, wereseń –
i probihły lita.
Wse mynajetsja i nazad ne werta.

Pryspiw:
I łysz kochannja odne
ne pokydaje mene.
Wono na dowhi roky,
wono moje nawiky.
Ja tym kochannjam żywu,
wono jak son najawu.
I to je szczastja moje –
szczo ty w mene je.

Smutkom oseni pomereżeni
naszi doli nawpił.
Znow jednaty jich
ne wystaczyt sył.
Switli spomyny,
jak oskomyny,
w’jażut nasze buttja...
Ta do junosti nema worottja.

Pryspiw

Bilja mene ty,
ałe pohljadom
des porynuła w czas.
Win jednaje nas, roz’jednuje nas.
Ja znajdu tebe
w bilim marewi
i za ruku wizmu,
w dumkach twojich ne załyszu samu.

Pryspiw:
I łysz kochannja odne
ne pokydaje mene.
Joho dostatńo na dwoch,
i chaj pomoże nam Boh.
Ja tym kochannjam żywu,
wono jak son najawu.
I to je szczastja moje –
szczo ty w mene je. (3)