Mene zwut' Tryzubyj Stas.
Maju tiło j duszu.
Tym ne mensze, ja wsich was
poperedyt' muszu:
szczo dusza szcze mołoda –
baczyte, jak spiwaje!
A ot z tiłom wże bida,
I inszoho nemaje.

Wże poskrypuje kardan,
szczos' w motori stuka,
pidtikaje czasom kran,
karbjurator chrjuka...
Prawda, z nih szcze ne padu
(jak prytułyt' do stinky),
ałe jak naliwo jdu –
wże trusjat'sja kolinky...

Łikar każe: Pane Stas!
W was hastryt chronicznyj.
Ta zahalnyj stan u was
szcze ne katastroficznyj.
Jak horiłku ne wżywat',
I kynuty pałyty,
to szcze rokiw 25
możete prożyty!

A dijeta w was taka:
wam ne można soli,
cukru, percju, czasynka,
morkwy ta kwasoli.
Mołoko łyszeń kwasne,
a bulba łysz warena...
I wzahali, use pisne,
a reszta – wnutrywenno!

Szczodo inszych zaboron
(szczob ne buło stresu), –
wam ne można tełefon,
tełewizor, presu.
Ne smijatys', ne spiwat',
rot ne rozzjawljaty
i, jak nadwori minus p’jat',
ne wychodyt' z chaty!

A szczo stosujet'sja żinok –
ne kowtajte słynu.
Szczob ne buło i dumok,
nawit' pro drużynu.
Treba zważyty na wik,
likuwaty szłunok...
Nu... Chiba szczo czerez rik –
probnyj pociłunok!

Jak ja wysłuchaw te wse
szczodo swoho tiła –
czuju, des' mene nese,
niby zzadu kryła!
To, mabut', moja dusza
wże do raju prahne...
I łysz za wuchamy łapsza
szcze na zemłju tjahne!

I tomu ja tiło w morh
ne spiszu zdawaty.
Szcze do was ja maju borh –
pisnju zaspiwaty.
I chaj todi dusza moja
des' propade z czasom –
wże ne Stasom budu ja,
a ikonostasom!