My wsi weredujem, szczo sprawy pohani,
Szukajem wynnych u tysjaczi bid.
A prawda isnuje w Swjatomu Pysanni,
Wona je nezminna wże tysjaczi lit.

Ta kożen wważaje, szczo ce ne dlja ńoho,
Stari zapowity: ne wbyj, ne wkrady.
A szczo nas czekaje bez prawdy, bez Boha?
Jedyna doroha – unyz do bidy.

Homosapijens, de twij sławnyj rozum?
Czy możesz ty widpowisty: szczo bodroho ty zrobyw?
Łyszeń dlja sołodkych trapez tobi potriben ne mozok,
Dlja toho, szczob kistku hryzty, dostatńo zubiw.

W zubach wsja syła – wona dopomoże,
Moralna probłema: złodijstwo – ne hrich.
Derżawa nawczyła – krady, poky możeż,
I my krademo u sebe samych.

Ta my tak zwykły, do ws'oho bajdużi,
Nema nam zakonu – czużoho ne rusz.
Odyn des' krykne – spasit' naszi duszi,
I tone w miljonach neprawednych dusz.

Homosapijens, homomoukrajinus,
S'ohodni ty szcze ne złodij, ałe ne wtraczaj nadij.
Ty zawtra wkradesz na prymus,
Bo sowist' teperka, to minus,
Skażut' pro tebe w narodi – durnyj.

Koły na kolinach – wże nyżcze ne wpasty,
Czoho ż nam żurytys', szczo my je taki?
Mabut' Ukrajina wid słowa "ukrasty",
Ne warto j dywytys' u słownyky.

Nemaje likiw wid toji zarazy
Ta jich i ne stane na krasnyj nasz rid,
My wsi je kaliky kincewoji fazy,
My kłeptomany, im’ja nam "hnari".