Rozprostorsja, dusze moja,
na czotyry tatami,
abo kulsja wid nahaja,
czy prykryjsja rukamy.
Chaj u tebe je dwi meżi,
ta seredyna – sprawżnja,
marno, newire, worożyt' –
mołoda czy poważna.
Poseredyni – stowbur lit,
a obaboky – krona.
Poseredyni – wicznyj slid
(tiń woruszyt'sja sonna).
Ni do neba, ni do zemli –
ne sjahnuty nikudy.
Ne budite moji żali,
łycemirni iudy!
Czy ne mrijaw ja powsjakczas,
czy ne prah, jak pokuty,
szczob zakwitnuty promiż was,
jak barwinok miż ruty.
Jak to snyt'sja meni zemlja,
na jakij łysz noczuju,
jak meni nebesa boljat',
koły jich ja ne czuju.
Jak postaw uw oczach mij kraj,
niby stowp osijannyj.
Każe – synu, na smert' stawaj –
ty dlja mene kochanyj.
Toż prostorsja, dusze moja,
na czotyry tatami,
i ne kulsja wid nahaja,
i ne kryjsja rukamy.