Na stini u mene skrypka –
Sirym porochom prypała.
I wona dawno ne hraje,
Bo ws'oho łysz dwi struny.
Na stini u mene skrypka,
Ta dawno wona bez diła,
Bo j smyczok powysnuw porjad,
Ne torkajuczys' jiji...

A kołys' wona spiwała,
A kołys' wona dzweniła,
A kołys' wona rydała, –
Łysz teper wona mowczyt'.
A za wiknamy łunaje
Muzyka jasnoji dnyny,
I taka ż u neji syła –
Nepoborna, jak żyttja!

I dywłjusja ja na skrypku –
I tremtyt' u mene serce.
I zahraty ja bażaju –
Tilky jak że tut zahrat'?
Os' wiz'mu ja odjahnusja
Ta podamsja pomiż łjudy,
Jichnju muzyku poczuju
Ta dzwinkych distanu strun.

A todi pryjdu dodomu
I znimu z stiny skrypczynu,
Postyraju z neji poroch,
Potim struny poczepłju.
Dowho-dowho ładyt' budu,
Pidkruczu kołky u neji
I żywyceju namażu
Ja zasmuczenyj smyczok...

I wona, mow neochocze,
Tycho-tycho strepenet'sja,
Potim raptom ozowet'sja
Na miljony hołosiw...
A todi – zapłjuszczu oczi.
A todi – machnu rukoju
I zahraju wam takoji,
Szczo zdywujetes' usi!