Łito krasneje mynuło,
Snih łeżyt' na poli;
Dity z chaty wyhljadajut'
W wikna... szkoda woli!

Dity nudjat'sja w chatyni,
Nudjat', narikajut':
"I naszczo zyma ta łjuta? –
Wse wony pytajut'. –

On wse połe snih zawijaw,
Chocz ne jdy iz chaty!
U zamknuti dywys' wikna,
Nide j pohuljaty!

Snih z morozom pomorozyw
Wsi na poli kwity...
Des' zyma ta ne skinczyt'sja!"
Narikajut' dity.

Żdite, żdite, łjubi dity!
Łito znow pryłyne,
Pryjde mżła hodynońka,
Jak zyma ta zhyne;

I zakwitne nasze połe,
I zazełenije, –
Znow joho wesna prekrasna
Kwitoczkamy wkryje.