Łetiw sred noczi, jak skażenyj, po stepach
Szwydkyj ta chytryj kozak Hryc'ko.
A konyk nosom zaoraw u bur’janach,
Zairżaw – i żaba dała cyc'ky.

I w’jichaw Hryc'ko bujnym nosom u bur’jan,
Poczuchaw wsi swoji boljaczky.
Do ranku treba – chocz ty wstrel – u wrażyj stan,
A jty ż, jak do Kyjewa raczky.

Wowky j łysyci zawywały u jarach,
Zwirjacza ticzka żyruwała.
I nacze swiczka hostra szablja u rukach
Pry switli misjacja pałała.

Win pryjde u worożyj tabir ponad staw,
Wrażyni wkłonyt'sja win nyz'ko.
Ta j zbresze, zbresze, jak łukawyj ne brechaw –
I w pastku pide wraże wijs'ko.

A pislja boju w łjutu smert' żachływa put':
Os' palja znyzu w serce sune.
Wam, worohy, joho nizaszczo ne zbahnut',
Win wam wsmichnet'sja j w oczi płjune.

Jakby ż nichto ne jszow za tebe w smertnyj herc',
Tobi b, Ukrajno, ne wcility.
Łetiw i dybaw nakaraczkach w łjutu smert'
Toj, chto najbilsze musyw żyty.