W dni, prożyti peczalno i prosto,
wse buło jak nezajmanyj snih.
Temnookym czudesnym hostem
ja czekała tebe z dorih.
Zabarywsja, pryjszow neskoro.
Marnuwała ja dni w żałju.
I w nedobru dlja sercja poru
ja skazała komus': – Łjubłju. –
Chtos' pidnosyw mene do neba,
ja wdychała joho, hołube...
I ne mrijała wże pro tebe,
szczoby cym ne obrazyt' tebe,
A buwaje – spynjus' na misci,
prostjahaju ruky bez sliw,
niby żdu czudesnoji wisti
z newidomych nikomu krajiw...
Je dlja sercja taka pokuta –
zabuwaty skorisze zło,
aniż te, szczo musyło buty
i czoho w żytti ne buło.