V dni, prozyti pechalno i prosto,
vse bulo yak nezaymanyi snih.
Temnookym chudesnym hostem
ya chekala tebe z dorih.
Zabaryvsya, pryishov neskoro.
Marnuvala ya dni v zalyu.
I v nedobru dlya sercya poru
ya skazala komus': – Lyublyu. –
Chtos' pidnosyv mene do neba,
ya vdychala yoho, holube...
I ne mriyala vze pro tebe,
shchoby cym ne obrazyt' tebe,
A buvaye – spynyus' na misci,
prostyahayu ruky bez sliv,
niby zdu chudesnoyi visti
z nevidomych nikomu krayiv...
Ye dlya sercya taka pokuta –
zabuvaty skorishe zlo,
aniz te, shcho musylo buty
i choho v zytti ne bulo.