Moja stina, moji kłjuczi.
W duszi peczal, w rukach meczi.
Zemlja moja.
Odyn łysz krok, szczob zachystyt'.
I daty wraz spokijno żyt'.
Swojim dumkam.
Hrich, win tak żadibno w’jiwsja u krow.
Myt', szczo rozchytuje strach.
Bil, szczo zbyrawsja wid łjuti u twojich oczach
Tam i zastyh.

Moja stina, moja peczal.
Dirjawe dno porodyt' żal.
Pustije czas.
Chwyłyny sliz, chwyłyny zła.
Chto wik iszow, zhoriw do tła.
Nichto j ne znaw.
W deń, koły chmary nawysnut' tjażki.
Strach des' prokradet'sja w płot'.
Jak że bezbolisno wtratyty wicznist' swoju,
Szczob łehsze żyłos'.

Ty sam na sam z soboju zustriw emociji wybuch.
Kołesa woli prowernuw.
I wybir swij zrobyw ty pospiszno, może j bezsyło,
Donyzu witer aż poduw.
Wse szkerebert', tysza tamuje sum.
Ty wże sp’janiłyj j nimijesz.
Hrani nema, swit tak nesterpnym staw.
Ty wże nawrjad zweselijesz.
Ta jak że tak, w nesterpni hodyny w mukach hority.
Szukaty wołju w nebesach.
Nesty swij chrest, hordynju swoju w dołyni zhubyty.
Perenesty ce kajattja.
Sijesz w duszi bezlicz żywych trywoh.
Jdesz popry sotni padiń.
Zemłju ty rwesz, wabysz sebe swojim,
Bo ty ne łjudyna, a tiń.