Jde okeanom korabel, a na ńomu bał.
Witer strasznyj zduje parusa, zbudyt' hrozu, zirwe szturwał.
Wody bezsonni i dna nema, społoch na wohoń.
Prirwa wyruje, mow worożba, a u morjakiw pirats'ka dusza.
Chwyli wyrujut', strybajut' wwerch, myjut' pałubu.
I na bortu żodnoji duszi, zibrani w trjum, podiljajut' żurbu.
A des' za bortom pidwodnyj swit, czuty hołosy.
Kryszyt'sja w wodu swjatkowe skło, des' zachowałys' hihants'ki kyty.
Hałas znajde ruch, postawyt' tanec' duch.

Pryspiw:
Cej bezpererwnyj ruch ne znajde swij spokij,
Widnime słuch, bezsonnych noczej
Cej bezpererwnyj ruch skoroczuje prostir,
Zmitaje puch, obwysłych stychij.

Bezlicz zirok dohorajut' des', wpawszy z wysoty.
Mrijamy wsi na swjatij zemli, jak podołat' okeans'ki chrebty.
Prapor swobody na parusach wyduwaje bil,
Strach za usich, chto na pałubi bezwisty znyk i zostatys' ne zmih.
Żołob kłycze wnyz, w okeans'kyj bryz.

Pryspiw