Znowu tepłyj weczir pohłynaje nicz.
Dwi duszi perepłełysja tycho, wicz-na-wicz.
I żburnuły w wodu, kaminec' na dwoch
Do nebes tak błyz'ko tjahnut' ruky do zirok.

A des' tam pozadu, misjac' sobi wpaw.
Potopyw jich pohljad – sribnym sjajwom nazdohnaw.
Oswityw ti mriji, szczo nałeżat' jim.
Powernuw do raju niżnym dotykom swojim.

Pryspiw:
Chaj uwi sni buttja zupynyt' cja myt',
Szczob deń wicznistju staw.
Nestrymnyj wohoń, szczo w hrudjach tak horyt'.
Win staw by j twojim, kochannja ne spyt'.

Chto ż ce powertaje u realnyj swit.
Chto z iłjuzij wytyskaje bil pochmurych dniw.
Ta kochannja wiczne, jak że ne kruty.
Proty czasu j proty woli – wiczne na zemli.

Pryspiw (2)