Maw ja preharnu zdatnist' (czy to chworobu):
dwijko hołub’jat u czerepowij korobci.
W rotowu moju porożnynu, wid kryku aż purpurowu,
zazyrały medyky, worożbyty ta inszi znajuczi chłopci.

Jak ja wamy pyszawsja, moji kryłati krystały,
pernati moji muczyteli z dawnich połoten!..
Ciłe lito ob mene kryłamy terły i turkotały,
zasnuwawszy w mojim czerepi misteczko Turkotyn.

A woseny upaw z neba myrszawyj iłjuzionista.
Słuchaw mene stetoskopom – jak wony tam szurchoczut',
Zbihłosja na ce podywytys' łed' ne piwmista.
I todi projasniw ja: "Łetity choczut'".

Wylitały meni z hołowy kriz' otwir u rani,
abo kriz' moje tretje oko (nijak joho ne zapłjuszczysz).
A toj myrszawyj pes maw u kyszeni brauning
ta j odnoju kułeju dwoch hołubiw rozłuszczyw...

Staw ja ciłkom sumyrnyj, zahnaws' u schowy,
powodżusja bez widchyłeń – czemno i greczno.
Ne tomu, szczo wbyti kołyszni moji ptachowe,
a tomu, szczo noszu w czerepi tepłe jichnje jajeczko...