Misto nemow suzir’ja.

Jak czasto, błukajuczy, jszły my
na switło domiw, wid jakych
ne łyszyłosja j kamenja!..
I chto nam powiryt', szczo jszły my na switło?

Jak czasto szukały my hyrło,
i mist, i pryczał
w opiwnicznych pustynjach dworiw,
ta chto nam powiryt', szczo riczka buła tut?

Tilky kriz' nas perechodjat' mista
u nepam’jat'.
My wymowljajemo jich
i znachodymo inszymy. Wtim,
wranci wychodysz na płoszczu i wse piznajesz:

Łypy w czas docwitannja stojat' zołoti,
bezhominni.