Znajesz, choczu tobi rozpowisty,
Szczo na tyżni w odyn iz zachmarenych dniw
Ja tobi pokażu u brudnomu zymowomu misti
Sprawżnich sirych kotiw-łetuniw.

My pidemo udwoch, neczutno wzjawszys' za ruky,
Rozumijuczy wse bez daremnych obłudływych sliw,
I pobaczym sumnych – bo ż tak skoro chwyłyna rozłuky –
Sprawżnich sirych kotiw-łetuniw.

Stane sumno i nam, ta nijakych pojasneń ne treba.
Na porozi wesna, i czas wyruszaty na schid;
I za myt' u brudnomu zymowomu nebi
My pobaczym czariwnyj kotjaczyj polit.

Szczo z toho, szczo kotiw cych kołys' ja prydumaw u pisni;
Jich nemaje w pryrodi – ce skaże nam kożen, mabut';
Ja tobi pokażu jich w brudnomu zymowomu misti;
Ty w nych wirysz – a znaczyt', wony des' żywut'.