Oj, Iwane, naszczo, brate,
Buło jty nam wojuwaty? –
Może b ne poczuły ti słowa
Wże zotlili naszi kosti,
Jak profesor toj zi złosti
Nas harmatnym m’jasom nazywa...

Każe, szczo awstrijs'kyj cisar
Daw szyneli nam i krisy,
Szczob my wojuwały z moskałem...
I szczo my z tobow, Iwane,
Nacze ti durni barany,
Jszły na smert' j ne znały, naszczo jdem.

Może, j tak wono i buło.
My hrud'my łapały kuli,
I na szmattja derła nas szrapnel.
Szcze j swobodu ne zdobuły –
I, może, nas tomu zabuły...
Ż prawdu każe wse toj mudrahel.

Oj, Iwane, chto ż to widaw,
Szczo wono otak wse pide,
Szczo budesz w zemli swojij – czużyj?
Łipsze b dali my łeżały,
I lipsze b nas ne spomynały
Ani dobrym słowom, ni łychym.

Hirko, druże. Ta zhadaj no,
Jak chorunżyj nasz Mychajło
Na Makiwci skoszenyj upaw;
Win oswity maw dwi kljasy...
I, może, win buw takoż m’jasom
I ne znaw, zawiszczo wojuwaw?

Todi ż naszczo żinku kynuw
I wełyku wsju rodynu?
Pewno, duże cisara łjubyw?..
Czom kazaw nam: "Byjmos', chłopci –
I na Wkrajini wstane sonce!
Naterpiłys' my wże dosta krywd!"

Szczos' ne tak, Iwane. Hodi.
Pewno, bresze cej dobrodij,
Bo ż ne zadlja cisars'kych szczedrot
Zi słowamy "Szcze ne wmerła!"
Jszły my na harmatni żerła,
Jszły za Bat'kiwszczynu, za narod!

I nikoły Ukrajinu
Ne postawljat' na kolina,
Poky nasz z Iwanom duch żywyj.
Win micnije z kożnym czasom.
Breszesz, pane, my – ne m’jaso,
My – narodu pokłyk bojowyj!