Ponad stepom nad dołamy
Witer hrawsja kowyłamy,
Strinuwsja jomu staryj
Pokynutyj witrjak.
I huknuw do ńoho witer:
"Wże łyboń ne piw stolittja
Ty stojisz samotńo tut,
Nemow nawik zakljak.

Pam’jatajesz, twoji kryła
Stilky chliba mołotyły!
I buły z toboju my,
Jak ridniji braty.
Toż teper łetimo, brate!
Hodi tlijuczy stojaty,
Koły majesz kryła,
To litaty musysz ty."

A na młyni woron czornyj
Harknuw witru na wse horło:
"Za szczo ty hłuzujesz z ńoho,
W czim joho wyna?
Ne turbuj darma staroho
I łety sobi iz Bohom,
Czaszu wże swoju hirkoho
Win dopyw do dna."

Ta witrjak stojaw oterpło,
Tilky stało w żornach terpko,
A skażenyj witer
Wid swoho ne widstupaw.
Tak złetity zachotiłos',
Aż u hrudjach zaskrypiło,
I zmachnuwszy kryłamy,
Na trawy win upaw.

Ponad stepom nad dołamy
Witer hraje kowyłamy...