Jak nema, to ni fany nema, ni herba!
Popid smertju, łjubow’ju ta szcze popidtynnju
Zakużełyt' (try krapky) ta sama żurba
I proriżet'sja pisnja okriz' błjuwotynnja.
Ked' my karta pryjszła – jak na hrich szpylowa,
Abys' dołju, mow jabko, diłyty nadwoje.
Łypła kulja do sercja, mow do chłopa wdowa,
Ałe wydysz, opryszku, trapljajut'sja zboji...

Palci w mnjaso krywawljat'sja u skrypalja,
Siri bilma tremtjat' na oczach wartowoho.
A dowkoła bahnjuczyt' ta sama zemlja
I ta sama sobacza doroha!

Jak nema, – ni samomu nema, ni na dwoch!
I na łjufach irża, i wołossja, mow dratwa.
I powsjudy je did'ko, i kazna-de Boh,
I u horli zamerzły mołytwa i kljatwa.
De cwite biłyj rjast, czornyj witer hude,
Same czas rachuwaty słowa i naboji!
A zdawałosja, szczo nazyrci Dolja ide,
Ałe baczysz, kozacze, trapljajut'sja zboji...