U c'omu poli, syńomu, jak lon,
De tilky ty i ni duszi nawkoło,
Uzdriw i skljak: błukało w tomu poli
Sto tinej, w poli syńomu, jak lon.

A w ciłomu poli syńomu, jak lon,
Sudyłosja tobi samomu buty,
Aby spiznaty doli, jak pokuty,
U c'omu poli syńomu, jak lon.
Sto czornych tinej dowżat'sja, rostut'
I wże, jak lis sosnowoji małeczi,
Ustricz ruszajut'. Wdatysja do wteczi?
Steżynu własnu, nacze drit, zhornut'?

Ni. Wystojaty. Wystojaty. Ni –
Stojaty. Tilky tut. U c'omu poli,
Szczo nacze lon. I własnoji newoli
Spiznaty tut, na ridnij czużyni.

U c'omu poli, syńomu, jak lon,
Suproty tebe – sto tebe suproty.
I kożen suprotywnyk – u skorboti,
I kożen suprotywnyk, zaboron
Ne znajuczy, werhatyme proklon,
Twojeju samotoju obhoriłyj.
Zdyczawiw duch i ne wpiznaje tiła
U c'omu poli syńomu, jak lon.