U bezhłybynnomu, bezmeżnomu mori
Des' w dałeczi ja poczuła twij hołos.
Chwyli zitchajut', u duszu pirnajut',
Szukajut' sebe, wbywajuczy podych...

Twij korabel buntuje po żyłach,
Twij korabel na neboschyłach!
Tilky dołoni swoji prostjahny,
Nasz korabel – dytjacziji sny!..

Ja tut i ja wytrymaw posztowch żyttja,
Mij korabel wozwełyczuje prostor,
Ja tut, i w dałeczi chtos' znow kłycze mene...
Ja tut!.. Ja posmichajusja soncju...

Na korabli jij miscja nema,
Znimy z swoho sercja jiji zakljattja:
Deń ty na suszi, desjat' lit w mori!
Ne zawełyka cina twoho szczastja?

Ja kochaju żyttja za minływist' swoju,
Jakby ja buw wicznyj – daruwaw wsim krasu.
Ałe wiczne żyttja – ne hołowne:
Najhołownisz – ne zahubyty sebe...

Twij korabel zahubywsja u mori,
Ty spokijno pływesz nepomitnym czownom,
Twij szljach – łysz wpered, chodyty wilno i wsjudy,
Bez im’ja i domiwky, de chowajet'sja son...

Nepomitnyj jak witer, po chwyljach idesz,
Ty spokijnyj, jak rosy, twij czowen porożnij,
Ty pirnajesz w żyttja i krasoju żywesz,
I nichto i nikoły tebe ne wpiznaje...

Powilnymy chwyljamy błukaje mij czowen,
Po bezhłybynnomu, bezmeżnomu morju...