"Dywit'sja! A cej taky wyznaw,
szczo bojit'sja smerti", –
pokazaw na mene palcem
odyn rozumacha z netypowym błyskom w oczach.
Zresztoju, to mohły buty skelcja.

Ostannim czasom mene łjubljat' publiczno zapytuwaty
pro najintymnisze.
Naprykład, jakyj mij najtjażczyj hrich.
Szczo meni snyłosja iz seredy na p’jatnycju.
Czy podobajet'sja meni najwyszcze keriwnyctwo krajiny.
Czy chotiw by ja buty sumlinnjam naciji.
I czoho ja bojusja.

Widpowidaju pereważno tak,
jak możu.
Koły rozmowa pry czarci abo z pochmiłlja,
to znaczno widwertisze. Koły
na twerezu hołowu – to wyhadływisze
j chymernisze pereważno.

Toho razu ja skazaw,
szczo bojusja smerti
błyz'kych łjudej.
Hołownym czynom wid neszczasnoho wypadku.
Chocz nasprawdi nasze żyttja dowhe,
niby pisnja pro Dowbusza,
i smert' musyt' spryjmatysja
niby rozw’jazka,
dawno oczikuwana czerez te, szczo stomłjujeszsja spiwaty.

Ałe w cytuwanni najważływisze – ce
swojeczasno postawyty krapku,
pro szczo rozumacha
znaje szcze wid bat'kiw-nastawnykiw.
I postawywszy krapku de chocze, samostwerdżujet'sja jak może:
"Win wyznaw! Dywit'sja wsi na joho
strach!"

Tak, ja sprawdi ne bojusja skazaty, czoho ja bojusja.
Tak, ja sprawdi bojusja nicznych tełefonnych dzwinkiw
ta i-mejliw iz zapysom sad news u sub’jekti.
Dywit'sja wsi na mij strach:
ot jak ja bojusja.

W us'omu ż inszomu ce prosto pisnja,
dowha prekrasna pisnja pro szljach do prirwy
czy, skażimo, ne mensz prekrasna –
pro kułju w potyłyci.