Horiłka ukraj rozbeszczuje
czołowiczi towarystwa.
Musyt' buty chocz jakas' dama –
inaksze kapec'. Na tretij hodyni wsi
zwirijut', na czetwertij – możływe
rozmachuwannja brytwamy czy topircjamy.
Na p’jatij widbuwajut'sja kajattja z płaczem,
ciłuwannja ruk i nih,
toż ukraj neobchidna chocz jakas' dama,
szczob ce ne wyhljadało tak ohydno.

Toho razu w naszomu towarystwi
ne buło żodnoji damy
Jszła p’jata hodyny pyjatyky.

Win namahajet'sja szczos' wyczytaty
z mojeji dołoni.

Oho, każe win, ja nawit' ne możu
skazaty tobi wsijeji prawdy, oho,
Każy, każu.

(Meni po cymbałach, ja chocz i zaraz hotowyj
na wse – u swoji trydcjat' rokiw, bo ja
hotowyj, bo p’jata hodyna, bo maju prawo
na prawdu, bo meni po cymbałach).

Oho, każe win, ja nawit' ne znaju,
jak ce tobi skazaty, oho.
Wały, pałju.

(Meni fiołetowo, ja chocz i zaraz – wenu
czy kułju w czoło – u swoji załedwe trydcjat',
bo ja fiołetowyj, bo p’jata hodyna, bo choczu
znaty, jakoju strasznoju wona b ne buła).

Za tretim razom win wymowljaje
swoje "sorom sim". Ach, jaka połehkist'!

Ciłych simnjadcjat' rokiw! Jaka prostorist'!
Jaka prozorist'
na obrijach!

Pam’jataju jak zaraz:
des' koło tret'oji ranku
ciłe kodło wywałjuje na swiże powitrja
wse dopyto, żodnoji syharety,
mpotykajuczys' roztynajemo temrjawu.

Potim szcze znenac'ka:
spitniłu dołonju wytyraju oju zełenu trawu,
same tak, zełenu, bo – seredyna kwitnja.