"Dyvit'sya! A cey taky vyznav,
shcho boyit'sya smerti", –
pokazav na mene palcem
odyn rozumacha z netypovym blyskom v ochach.
Zreshtoyu, to mohly buty skelcya.

Ostannim chasom mene lyublyat' publichno zapytuvaty
pro nayintymnishe.
Napryklad, yakyi miy naytyazchyi hrich.
Shcho meni snylosya iz seredy na p’yatnycyu.
Chy podobayet'sya meni nayvyshche kerivnyctvo krayiny.
Chy chotiv by ya buty sumlinnyam naciyi.
I choho ya boyusya.

Vidpovidayu perevazno tak,
yak mozu.
Koly rozmova pry charci abo z pochmillya,
to znachno vidvertishe. Koly
na tverezu holovu – to vyhadlyvishe
y chymernishe perevazno.

Toho razu ya skazav,
shcho boyusya smerti
blyz'kych lyudey.
Holovnym chynom vid neshchasnoho vypadku.
Choch naspravdi nashe zyttya dovhe,
niby pisnya pro Dovbusha,
i smert' musyt' spryimatysya
niby rozv’yazka,
davno ochikuvana cherez te, shcho stomlyuyeshsya spivaty.

Ale v cytuvanni nayvazlyvishe – ce
svoyechasno postavyty krapku,
pro shcho rozumacha
znaye shche vid bat'kiv-nastavnykiv.
I postavyvshy krapku de choche, samostverdzuyet'sya yak moze:
"Vin vyznav! Dyvit'sya vsi na yoho
strach!"

Tak, ya spravdi ne boyusya skazaty, choho ya boyusya.
Tak, ya spravdi boyusya nichnych telefonnych dzvinkiv
ta i-meyliv iz zapysom sad news u sub’yekti.
Dyvit'sya vsi na miy strach:
ot yak ya boyusya.

V us'omu z inshomu ce prosto pisnya,
dovha prekrasna pisnya pro shlyach do prirvy
chy, skazimo, ne mensh prekrasna –
pro kulyu v potylyci.