Horilka ukray rozbeshchuye
cholovichi tovarystva.
Musyt' buty choch yakas' dama –
inakshe kapec'. Na tretiy hodyni vsi
zviriyut', na chetvertiy – mozlyve
rozmachuvannya brytvamy chy topircyamy.
Na p’yatiy vidbuvayut'sya kayattya z plachem,
ciluvannya ruk i nih,
toz ukray neobchidna choch yakas' dama,
shchob ce ne vyhlyadalo tak ohydno.

Toho razu v nashomu tovarystvi
ne bulo zodnoyi damy
Yshla p’yata hodyny pyyatyky.

Vin namahayet'sya shchos' vychytaty
z moyeyi doloni.

Oho, kaze vin, ya navit' ne mozu
skazaty tobi vsiyeyi pravdy, oho,
Kazy, kazu.

(Meni po cymbalach, ya choch i zaraz hotovyi
na vse – u svoyi trydcyat' rokiv, bo ya
hotovyi, bo p’yata hodyna, bo mayu pravo
na pravdu, bo meni po cymbalach).

Oho, kaze vin, ya navit' ne znayu,
yak ce tobi skazaty, oho.
Valy, palyu.

(Meni fioletovo, ya choch i zaraz – venu
chy kulyu v cholo – u svoyi zaledve trydcyat',
bo ya fioletovyi, bo p’yata hodyna, bo chochu
znaty, yakoyu strashnoyu vona b ne bula).

Za tretim razom vin vymovlyaye
svoye "sorom sim". Ach, yaka polehkist'!

Cilych simnyadcyat' rokiv! Yaka prostorist'!
Yaka prozorist'
na obriyach!

Pam’yatayu yak zaraz:
des' kolo tret'oyi ranku
cile kodlo vyvalyuye na svize povitrya
vse dopyto, zodnoyi syharety,
mpotykayuchys' roztynayemo temryavu.

Potim shche znenac'ka:
spitnilu dolonyu vytyrayu oyu zelenu travu,
same tak, zelenu, bo – seredyna kvitnya.