Hude wohoń – wesełyj satana,
Czerwonym rehotom wychopłjujet'sja z peczi...
A ja czołom prypała do wikna,
I smutok mij bere mene za płeczi.
Sama piszła swit za oczi – aby
Znajty wid tebe krychtu porjatunku.
Moji dumky, jak dyki hołuby,
W poljach szukały syńoho prytułku.

Sama wtekła w snihy, u hłuchomań,
Szczob widnajty duszewnu riwnowahu.
I widnajszła – hirku peczal switań.
I p’ju, nemow newybrodżenu brahu.
I żdu jakohos' czuda iz czudes.
Czytaju nicz, nemow by czornu knyhu.
Jakszczo kochajesz – znajdesz bez adres
Ocju chatynu za morjamy snihu.

I widpływaju ponoczi odna
Na kryzi szybky u chołodnyj weczir.
Hude wohoń – wesełyj satana,
Utknuwszys' żarom w łapy hołoweszok.
Hude wohoń – wesełyj satana,
Czerwonym rehotom wychopłjujet'sja z peczi...
A ja czołom prypała do wikna,
I smutok mij bere mene za płeczi.