Nasnywsja meni czudernac'kyj bazar:
Pid nebom u czystomu poli,
Dlja riznych łjudej,
Dlja szczedrych i sknar,
Prodawałysja rizni Doli.

Odni buły cariwen ne hirsz,
A druhi – jak bidni Mińjony.
Chto kupljaw sobi Dołju za hrisz.
A chto – i za miljony.

Dechto szczastjam swojim płatyw.
Dechto płatyw sumlinnjam.
Dechto – zołotom zołotym.
A dechto – welmy sumniwnym.

Doli-worożky, tasujuczy dni,
Do pokupciw hornułys'.
Doli sami nabywałys' meni.
I tilky odna widwernułas'.

Ja hljanuła jij w obłyczczja smunte,
Duszeju pokłykała oczi...
– Ty, wse odno, ne wiz'mesz mene, –
Skazała wona neochocze.

– A może wiz'mu?
– Ty sobi zatjam, –
Skazała wona suworo, –
Za mene treba płatyty żyttjam.
A ja prynesu tobi hore.

– To chto ż ty taka?
Jak twoje im’ja?
Czy warta takoji płaty?
– Poezija – ridna sestra moja.
A prawda łjuds'ka – nasza maty.

I ja jiji pryjnjała, jak zakon.
I dywo wełyke stałos':
Mynuła nicz. I skinczywsja son.
A Dolja meni zostałas'.

Ja wybrała Dołju sobi sama.
I szczo zi mnoju ne stanet'sja, –
U mene żodnych pretenzij nema
Do Doli – mojeji obranyci.