Ja, piddanka swojich obow’jazkiw,
Ja, wasał swomu korołju,
Ja łjubłju tebe tycho, bojazko,
Ja proszczalno tebe łjubłju.
Ne żałkuj za mnoju. Ja miczena.
Mene kożne łycho zhrebe.
Na proszczannja, toboju zaswiczena,
Podaruju tobi sebe.
Ce b łyszytys'. Ałe ne możu ja.
Nareczenoju narecze,
Zakołysuje, zaworożuje
Czornobryw’ja takych noczej.
A w mojemu kraju oj czystomu
B’jut' harmaty, swystyt' kartecz.
Ja ne żinka. Najkraszczi łycari
Nadi mnoju złomyły mecz.
Meni łehko, szczo wże aż trudno.
Meni straszno: zabudu parol.
Mene kłycze suworo i trubno
Mij obow’jazok, mij korol.
Ne każy, szczo ne maju raciji,
I dokoramy ne karaj.
Ja w łjubowi – jak w emihraciji.
Widpusty mene w ridnyj kraj.