Swit w zinycjach biłych weż,
Swit, narodżenych dlja tebe.
Z biłych weż w twojich dołonjach biłyj swit.

Swit w dołonjach biłych krył,
Kryła roztynaje syła,
Syła zwira, jakym i je sej biłyj swit.

Tychyj kraj osanna,
Tam nebesna panna
Łonom biłym hrała,
Bo narodżena sama buła biłoju.

Panny kraj – osanna.
Płomeniła rana –
To schodyło rano
Te jedyne, szczo buło ne jiji.

Łonom wże ruszaje zwir.
Sywym dywohrajem joho tiło sjaje.
Hraje tam,
Kraje tam ranoju.

Płazom sprahło ranu p’je,
Łonom! – bo win je jiji jedynym płodom.
Schodom – p’je,
Zhodom – zwije.

Sije rana zerna żowtych łez,
Ziłlja jaro roztynaje nebo
Switom biłych weż.
Switom, szczo ne maje bilsze meż.

Synu, to je tilky bil.
Hyne u tim bołju łyne kwołyj posmich.
Tilky sil.
Tilky znowu.

Zir, zapozyczenyj w ńoho,
Zwir – win schyljajet'sja pered toboju.
Boli zir sije zori.