De ż ty sonce, czomu tebe ja ne baczu?
Twoho switła tak sylno brakuje meni.
Witer woli rokamy wid chołodu płacze,
Joho slozy wypłakujut' oczi moji.

Ja ne możu dozwołyty sobi stojaty,
Smak czekannja nikoły ne buw po meni.
Widczuwaju, os'-os' wże złamajut'sja hraty,
Ta chto pidkaże czomu moji dumy sumni?

Pryspiw:
De i koły, jak i czomu? Czy uwi sni, czy na jawu?
Zirka zijde, widczuju ja – dotyk wesny, dotyk tepła?
Łedwe todi, wypade snih – ja ne wpadu, ja budu jty,
Ałe jakszczo, mene wdaryt' hroza – ja połeczu na nebesa!

Czuje serce podych łjuti nenacze,
Chwylja temrjawy zdijmajet'sja des' wdałyni!
Ałe wirju ja u witryła udaczi,
Nawit' jakszczo wony i zanadto mali.

Pryspiw

Temno, temno, witer wije – zatuljaje meni wiji!
Switło, switło, chtozna de ż ty – de szukaty tebe resztu?!
Ja ne czuju, ja ne baczu, jak spijmaty tuju wdaczu!
Ałe nakopywszy syły, rozhortaju swoji kryła!

Pryspiw

Ta pobaczu promiń soncja!