De i koły

De ż ty sonce, czomu tebe ja ne baczu?
Twoho switła tak sylno brakuje meni.
Witer woli rokamy wid chołodu płacze,
Joho slozy wypłakujut oczi moji.

Ja ne możu dozwołyty sobi stojaty,
Smak czekannja nikoły ne buw po meni.
Widczuwaju, os-os wże złamajutsja hraty,
Ta chto pidkaże czomu moji dumy sumni?

Pryspiw:
De i koły, jak i czomu? Czy uwi sni, czy na jawu?
Zirka zijde, widczuju ja – dotyk wesny, dotyk tepła?
Łedwe todi, wypade snih – ja ne wpadu, ja budu jty,
Ałe jakszczo, mene wdaryt hroza – ja połeczu na nebesa!

Czuje serce podych ljuti nenacze,
Chwylja temrjawy zdijmajetsja des wdałyni!
Ałe wirju ja u witryła udaczi,
Nawit jakszczo wony i zanadto mali.

Pryspiw

Temno, temno, witer wije – zatuljaje meni wiji!
Switło, switło, chtozna de ż ty – de szukaty tebe resztu?!
Ja ne czuju, ja ne baczu, jak spijmaty tuju wdaczu!
Ałe nakopywszy syły, rozhortaju swoji kryła!

Pryspiw

Ta pobaczu promiń soncja!