De z ty sonce, chomu tebe ya ne bachu?
Tvoho svitla tak sylno brakuye meni.
Viter voli rokamy vid cholodu plache,
Yoho slozy vyplakuyut' ochi moyi.

Ya ne mozu dozvolyty sobi stoyaty,
Smak chekannya nikoly ne buv po meni.
Vidchuvayu, os'-os' vze zlamayut'sya hraty,
Ta chto pidkaze chomu moyi dumy sumni?

Pryspiv:
De i koly, yak i chomu? Chy uvi sni, chy na yavu?
Zirka ziyde, vidchuyu ya – dotyk vesny, dotyk tepla?
Ledve todi, vypade snih – ya ne vpadu, ya budu yty,
Ale yakshcho, mene vdaryt' hroza – ya polechu na nebesa!

Chuye serce podych lyuti nenache,
Chvylya temryavy zdiymayet'sya des' vdalyni!
Ale viryu ya u vitryla udachi,
Navit' yakshcho vony i zanadto mali.

Pryspiv

Temno, temno, viter viye – zatulyaye meni viyi!
Svitlo, svitlo, chtozna de z ty – de shukaty tebe reshtu?!
Ya ne chuyu, ya ne bachu, yak spiymaty tuyu vdachu!
Ale nakopyvshy syly, rozhortayu svoyi kryla!

Pryspiv

Ta pobachu promin soncya!