De, twoja wpewnenist' w sobi? Szczo żyła zawżdy w tobi – ja dywłjus', i ne baczu jiji.
Ty, ne tony w mojich oczach, nacze w nebi wilnyj ptach – bo na sprawdi newilnycja ty.
Ja ne zabudu twojich mrij, ne zabudu pohljad twij – pam’jatatymu twoje im’ja.
Deń obertajet'sja na nicz, ne sumuj to pewna ricz – wybacz, ałe ce prydumaw ne ja.

Ja pryhaduju toj deń, ja pryhaduju tu myt' – koły w serci krysztal zadzweniw.
Ja odrazu ce widczuw, ja odrazu zrozumiw – ty wołodarka wsich mojich sniw.
Ja pirnuw u poczuttja, perszyj raz za wse żyttja – ja ne słowa sobi ne zbrechaw.
Ja prostjah tobi dołoń, ja todi napewno znaw – szczo ty ta, koho skriz' ja szukaw.
Skriz' ja szukaw.

Ta obraz twij prychodyt' znowu i benteżyt' mene – kożen deń, kożnu myt'.
I podych twij ja widczuwaju porjad bilja sebe – kożen son, kożnu nicz.
Twij hołos znow meni szepocze – ja czekaju tebe i ja kochaju tebe.
Ałe ce wse – łysze prymary kolorowoho snu ne widpuskajut' mene.

De?! Meni widpowid' znajty, szczo sobi widpowisty – jak bez tebe dali żytymu ja?
Chto?! Dopomoże widnajty, ti zahubłeni steżky – jaki weły do twoho sercja dwercjat?
Ty, nacze sjajwo uwi t'mi, nacze kryła zołoti – szczo pidnosyły do soncja mene.
I, znajut' łysz na nebesach, widczuwajut' wes' toj żach – jak meni ne wystaczaje tebe.
Ne wystaczaje tebe.

Ta obraz twij prychodyt' znowu i benteżyt' mene – kożen deń, kożnu myt'.
I podych twij ja widczuwaju porjad bilja sebe – kożen son, kożnu nicz.
Twij hołos, twij hołos znow meni szepocze – ja czekaju tebe i ja kochaju tebe.
Ałe ce wse, ałe ce wse – łysze prymary kolorowoho snu ne widpuskajut' mene.

Ja ne wirju u ci sny! Ja błahaju widpusty! Ja prokydajus' wnoczi, ta kimnaty wsi pusti!
Chocz kryczy, chocz ne kryczy! Wże rozwedeni mosty! Ty dałeko wid mene, ja dałeko wid tebe!
Ta koły prychode nicz, wona riże niby niż! Bo odyn, toj samyj son – znow bere mene w połon!
Chocz kryczy, chocz ne kryczy! Wże rozwedeni mosty! Ja prokydajus' wnoczi, ta kimnaty wsi pusti!
Ja błahaju widpusty!

Ja ne wirju u ci sny.