Dzerkało u snach, oswitłenyj bałkon.
I tilky zamknenyj beton trymaje wid zemli.
Takyj że bil pryżatych strun.

Ty spohljadajesz wnyz iz hłynjanych perył,
Ty tak bojiszsja wysoty, a choczesz, niby ptach
Pidnjatys' do sywych nebes.

Zapach stin i łjustry u witalni
Zriłyj styl – ce ruch tertja.
Je tałant – ty joho rozwywajesz.
Dwiczi switło zapaływ.

Skilky sył, szczob sytym stat' powitrjam
Widstajesz żyttjam u deń.
Smich ne żach, zirwet'sja nenawmysno,
Dzwin prob’je kołys' łyszeń.

Mistycznyj rozpys w wikonnim skli, w wikonnim skli.
Ty znjaw wsi tjuli i wtik.
Koły stemnije w tumannij mli, w tumannij mli.
To twij bałkon – litak, tak, jak i ty.