Oy, Ivane, nashcho, brate,
Bulo yty nam voyuvaty? –
Moze b ne pochuly ti slova
Vze zotlili nashi kosti,
Yak profesor toy zi zlosti
Nas harmatnym m’yasom nazyva...

Kaze, shcho avstriys'kyi cisar
Dav shyneli nam i krisy,
Shchob my voyuvaly z moskalem...
I shcho my z tobov, Ivane,
Nache ti durni barany,
Yshly na smert' y ne znaly, nashcho ydem.

Moze, y tak vono i bulo.
My hrud'my lapaly kuli,
I na shmattya derla nas shrapnel.
Shche y svobodu ne zdobuly –
I, moze, nas tomu zabuly...
Z pravdu kaze vse toy mudrahel.

Oy, Ivane, chto z to vidav,
Shcho vono otak vse pide,
Shcho budesh v zemli svoyiy – chuzyi?
Lipshe b dali my lezaly,
I lipshe b nas ne spomynaly
Ani dobrym slovom, ni lychym.

Hirko, druze. Ta zhaday no,
Yak chorunzyi nash Mychaylo
Na Makivci skoshenyi upav;
Vin osvity mav dvi klyasy...
I, moze, vin buv takoz m’yasom
I ne znav, zavishcho voyuvav?

Todi z nashcho zinku kynuv
I velyku vsyu rodynu?
Pevno, duze cisara lyubyv?..
Chom kazav nam: "Byimos', chlopci –
I na Vkrayini vstane sonce!
Naterpilys' my vze dosta kryvd!"

Shchos' ne tak, Ivane. Hodi.
Pevno, breshe cey dobrodiy,
Bo z ne zadlya cisars'kych shchedrot
Zi slovamy "Shche ne vmerla!"
Yshly my na harmatni zerla,
Yshly za Bat'kivshchynu, za narod!

I nikoly Ukrayinu
Ne postavlyat' na kolina,
Poky nash z Ivanom duch zyvyi.
Vin micniye z koznym chasom.
Breshesh, pane, my – ne m’yaso,
My – narodu poklyk boyovyi!