Pryspiw:
Ja wirju, szczo des' je cej kazkowyj raj,
Ja wirju, szczo des' tam, de skoro budu sam. (wes' kupłet – 4)

Szczos' do boli straszne kojit'sja nawkoło,
Stało modno chodyty do soboru.
Otrymaty na tyżdeń duchowni procedury,
A resztu czasu prowodyty w nicznomu kłubi.

Wiru, tak, ja maju, słowo Boże wsi czytały,
Jewanhelije wid Iwana wsi napam’jat' powywczały.
W rozumi znannja, a sercja jich dałeki,
Ci łjudy nawrjad czy zrozumijut' moju temu.

Boże, załyj serce suche,
Z-pomiż relihij piznaty Tebe,
Schyływszy kolina, napytys' żyttja,
Zbahnuty sutnist' duchownoho buttja.

I poky je czas ja budu namahatysja
Serce widdawaty, woli Twojij pidkorjatysja.
I ne zabuwaty, szczo żyttja – ce myttjewist'
W poriwnjani z wicznym szczastjam w raju, bilja Tebe.

Pryspiw

Żywuczy dlja sebe, ne pomiczajut' nikoho,
Ehojizm widwodyt' jich wid Boha.
Widcurawszys' switła, temrjawu pryjmajut',
Prawdu brechneju zaminjajut'.

Nabuwajuczy znannja – mudrosti ne majut',
Majuczy serce – pro ńoho zabuwajut',
Majuczy duszu – tiło obyrajut',
Majuczy kryła – czomus' ne litajut'.

Wira moja nechaj ne znykaje,
Bażannja potrapyty ne zhasaje.
Sens żyttja swoho ja baczu tilky w c'omu
I nichto ne zupyne, mene na szljachu do N'oho.

Robljaczy dobro, ity do kincja,
Ne zabuwajuczy, szczo myt' ce i je żyttja!
Wiru ne wtraczaj, żyttja widdawaj,
Boha pryjmaj, w raj potrapljaj.

Pryspiw (2)