Ce te, wid czoho nemożływo zachystytys',
Słuchaj...

My z wamy raneni striłamy amuriw,
My je sturbowani, jakszczo nikoły ne zabudemo,
My, jak Ikary, wysoko złetiły
I wtraczene kochannja nam złamało kryła.

My je sołdaty armiji łjubowi,
Czystoji, szljachetnoji, wid jakoji bahato bołju,
Moje serce rozirwane na szmatky,
Jake rozumije żyttja trywaje i treba dali jty.

Ce nasza achillesowa p’jata,
Ce te, szczo ne znykaje bez slidu,
Nechaj ce załyszyt'sja nezrozumiłym,
Nechaj Bat'ko nam powerne syły.

Ja czasto sam sobi zadaju pytannja
Czy pereżywaw ja koły-nebud' po-sprawżńomu kochannja?
Czy może wsi moji ziznannja – samoperekonannja
I wse, szczo treba, ce czekannja?

Ne tu jedynu i nezminnu, jaka stworena dlja mene,
Jaka bude szczasływa, koły ja budu bilja neji,
Jaka ne bude dorikaty, a pryjmajuczy łjubyty,
Z jakoju prożywem żyttja i dosjahnemo mriji.

O, de ty połowynka zahubłena u czasi?
Nawiszczo meni chtos', jakszczo dlja mene stworenyj janhoł
I ja wirju, ja radiju, mynułe zhadaju,
Te, szczo kazaw ja ranisze, zaraz usmiszku wykłykaje.

I ja wsich zakłykaju zupynytys', pomirkuwaty,
Zrozumity, szczo ważływe, a szczo prosto prymara,
Boże, szczo je łjubow, a szczo prosto prymara?

Ce te, wid czoho nemożływo zachystytys',
Szczo prychode neprochanym w nasze żyttja,
Mabut', my prosto stworeni, szczob kochaty,
Mabut', my prosto stworeni, szczob łjubyty.