Kołys' zdawawsja ty meni orłom pidtjatym
I w poli kynutym w ahoniji skonat'...
Oczyma steżysz ty za worohom prokljatym,
Szczo chtiw tebe nohoju roztoptat'.

Ty hniwom dyszesz i horysz, a ne konajesz...
Szczob wpytys', szarpajesz kihtjamy po zemli,
Odnym kryłom hrakiw ty widbywajesz
I sam łeżysz na złamanim kryli...

Kołys' zdawaws' meni ty łycarem prekrasnym,
Szczo lih w stepu na kameni spoczyt'...
Ty ważko spysz i marysz bojem szczasnym,
A woroh twij zmijeju wże syczyt'...

Narode mij! I ty – oreł, wnoczi pidtjatyj,
I czom ne łycar ty, zachopłenyj w połon?!
O orłe mij, mij wełetnju kryłatyj,
O łycar mij, pokaranyj za son!..

Czomu ż ty, orłe mij, z orłamy ne litajesz,
A kryła wesłamy wołoczysz po zemli?!
Czomu ż ty, łycar mij, na herc' ne wystupajesz,
A witrom żalibno hołosysz na riłli?!

I szczo oreł, koły joho orłyna zhraja
Ne rwe z zemli w błakyt' jasnoho dnja,
I szczo za łycar ty z usmiszkoju lokaja,
Bez hordych dum, bez czesti i im’ja?!