Wse jde, wse mynaje – i kraju nemaje.
Kudy ż wono diłos'? Widkilja wzjałos'?
I dureń, i mudryj niczoho ne znaje.
Żywe... umyraje... odno zacwiło,
A druhe zaw’jało, nawiky zaw’jało...
I łystja pożowkłe witry roznesły.
A soneczko wstane, jak persze wstawało,
I zori czerwoni, jak persze płyły,
Popływut' i potim, i ty, biłołycyj,
Po syńomu nebu wyjdesz pohuljat',
Wyjdesz podywyt'sja w żołobok, krynycju
I w more bezkraje, i budesz sijat',
Jak nad Wawyłonom, nad joho sadamy
I nad tym, szczo bude z naszymy synamy.
...
Jak nebo błakytne – nema jomu kraju,
Tak duszi poczynu i kraju nemaje.