Ty wirysz, szczo dosi trywaje bij,
Szczo krow’ju połyta syra zemlja,
Nawiky spynywsja czas, koły ty wpaw z konja.
Ty mabut' ne baczyw i ne widczuw
Myt', koły wicznym snom zasnuw,
Wostannje pobaczywszy ci wilni nebesa.

Kriz' sny ta kriz' mriji projde twoja dusza,
Po rosi promajne sloza.
Twoji syny ta onuky trymatymut' w sercjach
Podwyh twij, win i wkaże szljach...

Ty wirysz, ta w serci wże szczos' ne tak:
Ne tiszyt' ni połe, ani bajrak,
Na dotyk nemaje sył i wstaty wże nijak...
Zemlja – to dlja tebe jarmo i hnit,
Bo wiczne żyttja – to strimkyj polit,
Jak wiryty można w popił, koły tak sjaje swit?

Kriz' sny ta kriz' mriji projde twoja dusza,
Czest' twoja zbereże nasz kraj.
Twoji syny ta onuky poczujut' u sercjach
Hołos twij, win i wkaże szljach...

Nawprostec' do swojich spokonwicznych dorih,
De wohnem hartuwałosja serce.
Bud' takym, jak ty je, i ne zradżuj sebe!
Wyruszaj: b’je żyttja czerez kraj!

Kozacza mohyła – to bil stepiw,
Kołyska benteżnych nestrymnych sniw,
Jij nicz swoji slozy llje ta mołyt'sja trawa.
Szulika krużljaje nad neju, zwe:
"Pryjdy i zi stepom z’jednaj sebe!
Stanu w pryhodi, synu, jak ne zabuw mene..."

Nawprostec' do swojich spokonwicznych dorih,
De wohnem hartuwałosja serce.
Bud' takym, jak ty je, i ne zradżuj sebe!
Wyruszaj: b’je żyttja czerez kraj!

Ty wirysz, szczo dosi trywaje bij,
Szczo krow’ju połyta syra zemlja,
Nawiky spynywsja czas, koły ty wpaw z konja.