U c'omu poli, synomu, yak lon,
De tilky ty i ni dushi navkolo,
Uzdriv i sklyak: blukalo v tomu poli
Sto tiney, v poli synomu, yak lon.

A v cilomu poli synomu, yak lon,
Sudylosya tobi samomu buty,
Aby spiznaty doli, yak pokuty,
U c'omu poli synomu, yak lon.
Sto chornych tiney dovzat'sya, rostut'
I vze, yak lis sosnovoyi malechi,
Ustrich rushayut'. Vdatysya do vtechi?
Stezynu vlasnu, nache drit, zhornut'?

Ni. Vystoyaty. Vystoyaty. Ni –
Stoyaty. Tilky tut. U c'omu poli,
Shcho nache lon. I vlasnoyi nevoli
Spiznaty tut, na ridniy chuzyni.

U c'omu poli, synomu, yak lon,
Suproty tebe – sto tebe suproty.
I kozen suprotyvnyk – u skorboti,
I kozen suprotyvnyk, zaboron
Ne znayuchy, verhatyme proklon,
Tvoyeyu samotoyu obhorilyi.
Zdychaviv duch i ne vpiznaye tila
U c'omu poli synomu, yak lon.