Ce prawo Huliwera – rostyty liliputa,
Prote nichto ne znaje, chto wyznaczaje zrist,
Zaw’jazujuczy nerwy, posłabłjujuczy puta,
Wołodja Łiliputin u Peterburzi ris.

Takyj zwyczajnyj chłopczyk, pronyrływyj horobczyk,
Rosty jomu dawały, żałkujuczy sebe,
I tinnju Huliwera, jakyj protopcze,
Jak ne dorohu w pekło to steżku w FSB.

Zdawałosja b, hodi i odnoho Wołodi,
Ta u Rosiji zwyczka – stupaty na hrabli.
Jak z biłoji harjaczky znow pisnju chorowodjat':
Wołodju Łiliputina dowiczno u cari!

W Berlini hostjuwały, i pyły j naływały,
U nimciw Łiliputina pryjmały nedarma,
Jak wypyły po dwisti, szwydeńko pryhadały:
Stojaw kołys' Wołodja, stojaw bilja kerma.

Ce prawo Huliweriw – rostyty liliputiw,
Ałe dribneńki łjudy pryreczeni na zlist',
Kołys' cej Łiliputin zaw’jaże nerwy kruto
I nawit' ne pomitjat', jak Huliwera z’jist'.