Wbyjte mene, ne Witczyznu łyszeń,
Czujet'sja j dosi szcze hołos Rejtanu,
Spałena soncem, omyta doszczem,
Wiczno slozamy prosołena rana.

Skażesz – derżawa – i znow zabołyt',
Wiczno u pokrytkach, wiczno propaszcza,
Czom sered nas na majdani stojit'
Tiło posiczene z chaszcziw w Taraszczi?..

Insze otrujene wże promowlja:
Horu wzjały my razom nad brechneju,
Ta wid brechni bożewoliju ja,
Wsi na majdan, ałe kożen z swojeju.

Wsi za ideju i wsi ne berut',
Majże swjati i u wsich czysti ruky,
Wsi spowidajut'sja hołosom Krut
I kożen raz zakłykajut' do złuky.

Chto ż bahatije? A chto ż prodaje?
Ti, szczo sebe wże pidstrełyły dwiczi?
Czom ce tomu znowu j znowu wstaje
Obezhołowłene wicze-end-wicze?..

Oczi senatory zyczut' w Sirka,
Jim ja dywytysja w oczi ne stanu,
Chaj bude prawda do bołju hirka,
Ałe nawczimosja czesti w Rejtana!