A ja zapytała w witru,
Czomu wse otak zdijsnyłos'.
Pryjszło u żyttja ne zwidky,
I w nikudy rozłyłos'.
A witer moje błahannja
Łysz chołodom obijmaje,
I tilky sumne mowczannja
U widpowid' łunaje.

Pryspiw:
A ja ne możu żyty,
Koły tebe ne baczu.
Jak tjażko rozłjubyty
Tepło dołoń harjaczych.

A ja zapytała w neba,
Czy zmożu use zabuty –
I te, szczo uże ne treba,
I te, szczo ne powernuty.
A nebo meni skazało, –
Takoho ne zabuwajut',
Łjubowi zawżdy zamało,
Koły jiji rozbywajut'.

Pryspiw