Ce ne kazka, ce ne son,
Dwa sercja byłys' w unison.
Twoho wołossja duchmjana osiń,
Zawżdy zi mnoju Żasmin bosa.

Jiji żyttja buło korotke, wona ce znała,
Dorosliszała na oczach i bilsze swit piznawała.
Wona szukała, znachodyła i radiła,
Kożnij myti, szczo na switi żyła.
Wona łowyła sonjaczni promeni, z nymy hrała jak dytyna,
Chocza todi wże w oczach dorosłoju buła.
Jiji słowa tikały i newłowymo,
Wona tikała wid nas tudy kudy chotiła.
Na serci ważko pislja toho, szczo buło z neju,
Wona nahaduwała meni kazkowu feju.
U neji ja nawczywsja żyttju swojemu radity,
Wona łysz tak mohła robyty.

Ne wiryt'sja, szczo jiji bilsze ne maje,
Zdajet'sja u dytjaczij dosi jiji smich łunaje.
Ta tam nikoho nemaje, łysz jiji łjubi kwity.
Bez neji ne rostut', treba jich kudys' podity.
Nahadujut' meni pro neji i znowu serce krajet'sja,
Bo ja ne wstyh, ta złoczyn mij ne karajet'sja.
Ja maw by buty szwydszym, ałe wże ne wid mene,
Jiji dolja załeżała, i na rukach mojich pomerła.

Znowu cej spohad – wona szcze malja,
Za domom na majdanczyku sniżynky weseło hanja.
A ja stoju – ne wirju, wona słowa wże promowlja,
Wona zahoworyła moje manjusińke dytja.
Wona łjubyła doszcz, wona łjubyła snih,
Jij buło weseło, a ja prychowuwaw jak mih
Otu straszennu tajnu, czerez jaku ne mih zasnuty,
A czerez kilka dniw ja sumom buw okutyj.
Jak by ne chotiw, ne możu ja zabuty,
Koły prokydajus', ja mriju dotorknutys'
Do jiji wołossja, ta rozumiju neskoro jiji pobaczu,
Żasmin, ja za toboju szczonoczi hirko płaczu.

Żowte łystja padaje meni do nih,
Ja wtomywsja – slozy krapajut' na snih.
Ce szcze osiń, a zdajet'sja szcze zyma,
I w duszi mojij tepła nema.