Nebo, jakyjs' tam kłaptyk paperu ne zmoże w sebe wmistyty usju krasu twoju,
Tebe, kochaju prosto bez tjamy, możływo i bez pryczyny, ałe ja w raju.
Tut na Zemli, zdajet'sja znajszow pryczynu czerez jaku ja ranisze jdu do snu,
Ranok, pro tebe persza dumka, swiżyj spohad, daje na deń snahu.
Sprahu moju wtamuje tilky twij podych, joho na myt' ja pocupłju i powernu,
Żyty bez tebe, wże bilsze ne możu, czy prosto ne choczu – ne zbahnu.
Janhołe mij, ne załyszaj nikoły mene samoho, ne pokydaj,
Kryła meni ne obrizaj słowamy, ne padaj slozamy, sercja ne kraj.

Pryspiw:
Ja ne buw tam, de ty, ne ne buła de ja,
Kolir soncja meni szepocze ti słowa. (wes' kupłet – 2)

I znowu wse jak zawżdy, i znowu wse po kołu,
Na serci tjahar ważkyj, koły nemaje wdoma.
Chwyłyny mow iz humy, oczi na ekran,
Słowa ne doberu, szczob opysaty swij stan.
Oczikuwannja riże, oczikuwannja b’jet'sja,
U hrudjach tak styskaje – ne maju bilsze sył.
Koły ż pozbawysz bołju moje strażdalne serce,
Nareszti znimesz z ńoho rozczaruwannja pył?

Pryspiw