Koły metajeszsja w samotnosti.
I wirysz, szcze ne zaboroneno.
To niby w błahodatnomu Rizdwi.
Sekundy łowysz zadowołeno.
Kljanuczy z liżka do dwerej,
To znow do stołu.
Staju podibne ja apostołu
Żyttja zemno Chrystowoho.

Biżu iz domu.
Rozbywaju wszczent.
Nadiju błyz'komu widdat' czastynu neba.
I baczu – peretworjujus' w nic.
Nawkoło sonnych i bezłykych łyc'.
I znaju wsju nepownocinnist' fraz.
I wirju w wsju werchownist' słowa.
W meni wskypaje błahodatnyj haz.
Szczob w wirsz peretworytys' znowu.

A szczo ż tam dali.
Dali ja mołju.
Szczob ne załyszyw wse jak je i buło.
Szczob ne predaw win nas bezczasowo wohnju.
I szczob w protopi znowu ne wtonuły.
I chaj mołytwoju prozwuczyt' mij wirsz.
Chaj ne zahłochne w dusznych stinach.
Szczob nesposław iszcze łjubowi.
Szczob ukripyw sercja u wiri.